Zo opent Stella Braam haar boek 'Ik blijf thuis; Het verhaal van mijn moeder'. Over my dead body. Het is één van de vele welluidende citaten uit het boek dat verhaalt over het gedonder met onze zorg. Het gedonder dat ontstaat als je moeder na het doormaken van een CVA (in de rechter hemisfeer, voor de informatiezuchtigen) met alle geweld thuis wil blijven wonen.
Marijke Braam, de held uit een epos van een goede 120 pagina's. Een poëtische Hercules, zij het een halfzijdig aangedane Hercules. Net als Rene van Neer, de hoofdrolspeler uit 'Ik heb Alzheimer', is de moeder van Stella Braam nogal een opmerkelijke figuur. Sneldichter, feministe en een enorm doorzettingsvermogen in de wereld van het CIZ, indicaties, bureaucratie, revalidatie, inzinking en hoop. Met name het CIZ is doorlopend onderwerp van scherpe kritiek.
Vanuit mijn interesse voor de extramurale zorg voor geriatrische zorgvragers, sprak het boek mij erg aan. In de hogere regionen van de indicatiebesluiten (klasse 4) kan het voor cliënten bijzonder lastig zijn om voldoende tijd geïndiceerd te krijgen om thuis te blijven wonen. 'Ik blijf thuis' is hier een bij wijlen wanhopige manifestatie van. Enige minpunt aan het boekje vind ik de manier waarop Stella Braam menigmaal de lezer aanspreekt; 'Houdt u het nog vol, lieve lezer? U bent intussen diep in het zorglabyrint afgedaald.'
Afgezien daarvan: Lees het, dit is Verplichte Kost!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten