Persoonlijk vind ik het een vrij obscuur stuk, waar ik graag een blogpost aan wil wijden. Mijn indruk is nl. dat NU'91 het rapport alleen gebruikt om het punt van onderbezetting te belichten. Nu kan ik me voorstellen dat dit een erg belangrijk punt is voor een beroepsorganisatie, maar een weinig nuance lijkt me noodzaakelijk. Ik zal proberen mijn reden om dit aan te nemen aan te tonen door stukken uit de verklaring van NU'91 te citeren en hierop te reageren. Vooraf dient nog gezegd te worden dat ik de verklaring van Nu'91 met name vanuit de PG situatie zal bekijken. Ik weet nl. te weinig van de zorg voor verstandelijk gehandicapten. But here it goes:
NU’91 wil vooropstellen dat er weinig verpleegkundigen en verzorgenden zijn die ‘nodeloos knevelen’, zoals de Inspectie dat noemt. De beroepsgroep weet heel goed waar zij mee bezig is.
Dit is om een aantal redenen een vreemde stelling. Ten eerste wordt er alleen ingegaan op het 'knevelen'. En dat is slechts een onderdeel van de VBM waar de IGZ zich op heeft gericht in haar onderzoek en rapport. Ten tweede is het volgens het rapport duidelijk dat deze maatregelen wél teveel worden toegepast, zonder dat het de aangewezen methode is op basis van de situatie. Ook blijkt uit de gegevens uit het onderzoek van de IGZ, dat de beroepsgroep niet 'heel goed' weet waar ze mee bezig is, getuige de beschrijving van de opvattingen van verplegend en verzorgend personeel omtrent VBM die in het rapport zijn te lezen.
De Inspectie beseft blijkbaar niet dat het water de beroepsgroep tot aan de lippen staat. Jacqueline den Engelsman, CAO-onderhandelaar NU’91, zegt: 'De Inspectie heeft boter op haar hoofd!’
Eerlijk gezegd lijkt me dat ook niet de taak van de IGZ. Het is een inspectiedienst. Ze dienen aan te geven wat er goed en fout is aan de zorg als zodanig. Ontegenzeggelijk ben ik de factor 'tijd' niet veel tegengekomen in het IGZ rapport. Maar laten we ook niet voorbijgaan aan de instellingen die de zweedse band al in de ban hebben gedaan. Zijn daar t.g.v. deze verandering enorme tijdsproblemen ontstaan? Nu'91 zou een sterk punt kunnen maken door dergelijke verifiëerbare zaken op te nemen in een verklaring.
NU’91 is van mening dat een dergelijke intentie tien jaar geleden prima afgesproken had kunnen worden. Toen liep er nog één verpleegkundige of verzorgende op drie cliënten, waar dat nu één op acht is. Dat betekent dat in de loop van de jaren de aandacht voor de cliënt noodgedwongen steeds minder is geworden onder druk van bezuinigingen, het nieuwe zorgstelsel en het tekort aan personeel.
Ik ben van mening dat dit een curieus argument is. Als de intentie tien jaar geleden was afgesproken en deze nu nog zou gelden, zou dan de verhouding tussen personeel en cliënten nu anders zijn? M.a.w. de intentie zou nog steeds door een te kleine bezetting moeten worden uitgevoerd! Vind Nu'91 het nu wel of niet mogelijk om met een kleine beroepsgroep VBM terug te dringen? Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat dit overkomt als een contradictie van de bewering dat 'de beroepsgroep heel goed weet waar zij mee bezig is'
Iedereen weet dat mensen die te weinig aandacht krijgen, op de een of andere manier aandacht gaan vragen. Ze worden onrustig en beweeglijk of zelfs boos en agressief. Als een verpleegkundige of verzorgende in haar eentje acht mensen moet verzorgen, is de werkdruk te hoog en zal zij onvoldoende aandacht kunnen geven. Zij zal een keuze moeten maken tussen bijvoorbeeld een val uit een stoel met alle gevolgen van dien, en een vrijheidsbeperkende maatregel. Of een cliënt wordt agressief, je bent alleen en verantwoordelijk voor de veiligheid van de andere cliënten: wat doe je dan?
Ook hier krijg ik niet de indruk dat Nu'91 heel erg rationeel omgaat met het rapport. Er wordt (weer) alleen gekeken naar de verpleegkunde:client verhouding. Het rapport geeft echter ook aan dat de omgeving belangrijk is, zoals muziek en de aanwezigheid van een 'rondgang'. Ook moet Nu'91 het volgende bericht van 'Zorg voor Beter' wellicht eens lezen: Het Non-fixatiebeleid, Zorggroep Almere, Polderburen De keuze, zoals gesteld door Nu'91 in hun verklaring, lijkt te kort door de bocht.
Natuurlijk horen deze dilemma’s bij het vak, daar is de beroepsgroep voor opgeleid.
Helaas niet altijd voldoende, zo blijkt uit het rapport.
Maar de afgelopen jaren lopen verpleegkundige dagelijks rond met deze dilemma’s en zij kunnen ze met de beperkte middelen (scholing, personeel, geld) die hen worden geboden niet meer oplossen. Hen wordt opgelegd vrijheidbeperkende maatregelen te verminderen, maar tegelijkertijd dragen zij wel de verantwoordelijkheid voor de veiligheid van de cliënten, die ook nadrukkelijk door de Inspectie bij de beroepsgroep is neergelegd.
Wederom lijkt er sprake van interne inconsistentie, hadden we immers net niet gelezen dat 'de beroepsgroep heel goed weet waar ze mee bezig is'? Daarbij heb ik ook niet de indruk gekregen dat de IGZ de verantwoordelijkheid alleen bij de verpleegkundigen neerlegt. Artsen zijn bijvoorbeeld ook erg belangrijk in het geheel. Uit het rapport bleek zelfs dat afspraken over de verantwoordelijkheid voor het beleid duidelijk waren.
De intentie die nu is afgesproken kan alleen maar helpen als het een aanzet geeft tot meer middelen en een creatief proces, waarbij vooral naar de beroepsgroep wordt geluisterd. Als dat niet het geval is, zal de veiligheid op de werkvloer worden geschaad. NU’91 zal ervoor pleiten de verpleegkundige en verzorgende beroepsgroep nadrukkelijk te betrekken bij het zoeken naar oplossingen voor de dilemma’s waar zij dagelijks mee te kampen hebben.
Gelukkig kan de verklaring nog wel een open deur intrappen. Niettemin ben ik het er helemaal mee eens dat het heel belangrijk is de beroepsgroep in het proces te betrekken. Maar wat wordt bedoeld met 'de veiligheid' op de werkvloer? (en waarop baseren ze dat deze zal afnemen?)
De veiligheid van (slecht) gefixeerde cliënten is daarbij ook duidelijk in het gedrang, getuige de doden die zweedse banden hebben veroorzaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten