Doodgaan...

Een van de meest in het oog springende kenmerken van al hetgeen dat leeft, is dat het doodgaat. Van de noestige eik tot je kat en de schrijver dezes; alles gaat een keer dood. Zo ook oude mensen. En af en toe heb je naar eer en geweten zorg verleend aan die mensen. Opgebaard in hun kamer kijken ze nu echter nergens meer naar. Het was goed geweest.

Een mens is niet meer, een omhulsel rest. Intrigerend tot op het bot: hoe beleven mensen hun dood? Beleven ze deze eigenlijk wel? Want: dood is dood? Ik geloof niet in een hiernamaals. De dood is voor mij een doodlopende weg en daarmee ook het leven. Le fin.
Gelukkig houd ik van rustig wandelen en vind ik de reis vaak interessanter dan het doel. (Dat bij het bereiken ervan gelijk z'n 'doelheid' verliest) Maar het passeren van iemand die het eindstation heeft bereikt, doet altijd wat met je stemming: van gelukkig en rustig gestorven mensen wordt je zelf ook een beetje gelukkig. Hoe gek dat wellicht ook klinkt.
De dood hoort bij het leven, vormt het leven. Het feit dat u en ik hier zijn, is gevolg van een massaslachting die z'n weerga niet kent. In miljarden jaren evolutie heeft de natuurlijke selectie ons genetisch pad uitgekerft, over de ruggen van 99,9% van alle soorten die ooit hebben geleefd. Allemaal zijn ze dood. Met als doelloos gevolg dat u en ik nu leven.

Lang leve Eu Thanatos.